Film met Emeric Ellis-Bextor (32) - Pollack levert draak af

The interpreter van Sidney Pollack is een draak. Pollack is het type regisseur dat graag met Hollywoodsterren werkt, zogezegd om de beste acteurs te hebben, maar ik vermoed dat de echte reden is om zijn zwakke scenarios en regie-onkunde te verdoezelen.

In de promotiepraatjes wordt The interpreter afgeschilderd als de eerste film die in het gebouw van de Verenigde Naties mocht worden gedraaid. Dat was Hitchcock nooit gelukt. Alsof dat een verdienste is. De film moet het duidelijk hebben van de locaties, en dat is ook het enige pluspunt van de film, New York wordt prachtig in beeld gebracht.

De cast is nochtans een droomkoppel : Sean Penn en Nicole Kidman zijn beiden de beste acteur/actrice van hun generatie, of hebben toch ongeveer die status. Sean Penn had al wel een draak op zijn palmares staan ( We're no angels, met De Niro, die daarna nog wel enkele miskleunen aan zijn palmares zou toevoegen ), maar Kidman gaat hier voor de eerste keer uit de bocht. Waar is de magie van Dogville, van The Others, zelfs van Birth ?

We kunnen niet stellen dat er geen chemie is tussen Penn en Kidman, dat valt wel mee, maar het verhaaltje is ongelooflijk cliché en ongeloofwaardig. Pollack is fake. Wat hij ons hier in de maag splitst, is gewoon potsierlijk. En dan nog zelf in beeld willen komen. Dat is puur nepotisme zoals in de slechtste Franse films. C'est clair : "L'Interprète est un dragon pur sang !"

Penn die een flik speelt die net weduwnaar wordt, waar hebben we dat nog gezien ? Hij werd niet alleen weduwnaar maar was eigenlijk net daarvoor ook al verlaten door diezelfde vrouw, die dus omkwam in een ongeluk net toen ze hem verliet. Dat is tragiek in het kwadraat. Het wordt nog erger. Kidman, die plots blokfluit speelt. Kidman die Frans spreekt. Kidman die, alle gekheid op een stokje, Ku spreekt. Een jonge flik die een terrorist met een verdacht pakket op een bus ontmaskert, maar doodleuk blijft zitten tot hij opgeblazen wordt. Terwijl Kidman net op tijd van diezelfde bus springt en enkel een schrammetje heeft. Het is maar film, hé.

Naar het einde toe probeert Pollack een Hitchcockiaanse spanning op te bouwen, die uiteraard lachwekkend is, omdat je geen moment gelooft wat er zich afspeelt. Het thema, een vermeende moordaanslag op een louche Afrikaanse president, is ook wel de ver-van-je-bed show.

Verder verdrinken ook Catherine Keener en een JC, Jesper Christensen in dit Hollywood-misbaksel. Voor degenen die deze film wilden gaan zien, heb ik de pret wel grondig vergald, maar echt, u kan uw geld beter aan een andere film besteden. Aan Lemming bijvoorbeeld, of Sin City, of De battre mon coeur s'est arrêté.

Als afsluiter, ik kon er niet aan weerstaan, deze Pollack is gewoon kak !