Film met Emeric Ellis-Bextor (6) - Meet the Fockers

De meeste filmcritici doen Meet the Fockers af als een complete draak. Filmcritici zijn uiteraard verwaarloosbaar. Meet the Fockers is geen meesterwerk maar wel een komedie die tot lachen aanzet en die nooit implodeert. Als een komedie tot lachen aanzet, is het een goede film. Punt. Over de inhoud van Meet the Fockers ga ik hier weinig vertellen, behalve dat het als sequal van Meet the parents ditmaal vooral draait om een ontmoeting met de ouders van Ben Stiller, de Fockers dus.

Vele critici menen dat Robert De Niro zijn eigen mythe ondergraaft door zijn komische rollen van de laatste jaren. For christ's sake, wie zijn critici om daarover te oordelen ? De Niro heeft zijn eigen mythe niet zelf gecreëerd, en een acteur is per definitie iemand die steeds in de huid van een personnage kruipt, dus waarom geen komische personnages ? Wie zegt dat De Niro zich enkel moet beperken tot Travis Bickle of Jake La Motta-achtige rollen ?

De komische rollen die de Niro de laatste jaren heeft gespeeld, tonen enkel zijn buitengewone klasse. De Niro blijft overeind in de meeste van die films en heeft zeker komisch talent. Akkoord, bepaalde recentere films met De Niro waren beneden alle peil zoals Showtime, 15 minutes en Analyze that. Hopelijk dikt deze reeks niet aan. Brando was de laatste 15 jaren van zijn carrière meestal te zien in draken. Ik meen te kunnen stellen dat De Niro niet die pathetische weg zal opgaan. Staat er trouwens geen vervolg op Taxi driver in de steigers ?

In Analyze This, Meet the parents en nu ook weer in Meet the Fockers werkt De Niro danig op de lachspieren. Zelfs De Niro's evenknie Al Pacino prijst Bobs komisch talent. Wie zijn filmcritici om het deskundig oordeel van Al Pacino, zelf één van de grootste acteurs van zijn generatie, in twijfel te trekken ? Pacino zelf zien we nooit in komedies. Waarom ? Heel simpel. Je hebt komisch talent of je hebt het niet. Pacino is wel één keer loos gegaan, in Dick Tracy, maar daar was hij schier onherkenbaar.

Jack Nicholson zien we ook af en toe in komedies, zoals Witches of Eastwick, As good as it gets, Anger management of Something's gotta give. Met wisselend succes. Maar moet Nicholson zich ook alleen beperken tot The Shining-achtige personnages ? Nee toch. In Vlaanderen hebben we Jan Decleir ook nog niet vaak gezien in komische rollen, zijn Sinterklaas-personificatie even buiten beschouwing gelaten, maar een acteur die zowel drama en komedie aankan, behoort tot de allergrootsten. De Niro dus.

Respect dus voor wat De Niro laat zien in Meet the Fockers. Hetzelfde geldt voor Dustin Hoffman, die eerder ook al bewees drama moeiteloos te kunnen afwisselen met komedie ( Tootsie, Wag the dog ). De Niro en Hoffman vormden in Wag the dog trouwens ook een uitstekende tandem.

Hoffman en Barbara Streisand spelen Bernie en Roz Focker, de hilarische hippie-ouders van Ben Stiller. Als de nonchalante new age huisman is Hoffman de absolute tegenpool van de in een Michel Verschuereniaanse discipline vastgeroeste De Niro, bijgenaamd El Stiffo. El Stiffo ontdooit wel finaal, dank zij de sextherapie van Roz Focker. Is de film onnozel ? Ja. Is het leuk entertainment ? Ja. Voor al die zuurpruimen-filmcritici heb ik trouwens een message : u moet dringend op sextherapie bij Roz Focker !

Emeric Ellis-Bextor