Da Blog Musik met Shlomo Bernstein (8) - US3 zwanezang

US3 gaf in de AB een uitermate flets concert. Laat dit duidelijk zijn : dit was hun zwanezang.

US3 is eigenlijk een lang gerokken two hit wonder. Cantaloop was een absolute floorkiller midden jaren '90. En opvolger Tukka Yoot's Riddim ( met de Grant Green sample Sookie Sookie ) deed het ook niet slecht. Die eerste US3 CD Hand on the torch ( 1993) was overigens een dijk van een plaat. Vier jaar later volgde de tweede plaat, Broadway & 52nd (1997), eveneens een sterke plaat zonder noemenswaardige hits, maar met schitterende songs als Grand groove en Doin' a crime. De symbiose tussen hiphop en jazz bereikt eenzame hoogtes. Opnieuw vier jaar later wordt An Ordinary Day In An Unusual Place uitgebracht (2001), een plaat die onopgemerkt voorbijgaat. Geoff Wilkinson, de producer achter US3, vond het nodig om zijn "project" US3 tot op de bodem uit te melken, door in 2004 de CD Questions te releasen, met maar liefst twee nieuwe versies van Cantaloop ( een soul versie en een bossa nova versie ). Oude wijn in nieuwe zakken, wij kunnen het niet smaken.

Terug naar het concert. De DJ had reeds in de opwarming de toon gezet. "When we say US you say 3". Dat soort opgefokte ambiance voorspelde al niet veel goeds. US3 dan : zes muzikanten op het podium, de DJ, twee zangeressen, één hiphopper en de grij(n)zende Geoff achter zijn laptop. Goede muzikanten, daar niet van, maar geen ziel. De cliché zangeressen ( een blondine en een brunette ) vertraagden het tempo en maakten de US3 sound tot stereotiepe, slappe acid-jazz. Waar was de power en het beukende ritme van de hiphoppers ten tijde van Broadway & 52nd ? De saxofonist-dwarsfluitist verschool zich uit schaamte achter zijn zonnebril.

Het zat goed fout toen de blonde zangeres het publiek aanporde om te applaudisseren bij de eerste solo van de trompettist. Om het publiek te bespelen ( of uit hun slaap te halen ) moest zonodig ook uit het vaatje van de wereldverbeteraars getapt worden. Michael Franti doet dat ook, maar die meent het echt. Bij US3 was het niet meer dan een gimmick, de "song voor peace" en "song for freedom" die ze het publiek lieten meescanderen. De aanwezige salesmanagers met hun bimbo's zagen er geen graten in en gingen uit hun dak. Als je salesmanagers ziet op een concert in de AB zit er iets grondig fout. Dan hebt u het verkeerde concert gekozen. Zo ging ook Wouter Deprez de mist in met de rest van het publiek, dat voornamelijk uit dertigers bestond.
Vier à vijf goede songs, van een magere avond gesproken.

Na de bisnummers van US3 begon in de Club het concert van de hippe Vlaamse band De La Vega. And fonky it was. De aflossing van de wacht is verzekerd. Het was symbolisch dat de meeste US3 fans De La Vega nauwelijks kenden en omgekeerd. Het nummer Goodbye uit de laatste CD van US3 vat het gevoelen samen dat ik had bij dit concert. US3 is over and out.