Film met Emeric Ellis-Bextor (35) - Dear Wendy - Vinterberg en Von Trier zijn het spoor bijster

Er was een tijd dat Thomas Vinterberg als één van de grootste beloften van de Europese cinema werd bestempeld. Dat was bij de release van Festen, alweer 7 jaar geleden. Festen was een mokerslag, en één van de beste films van de jaren '90. Daarna heeft Vinterberg nooit meer dat niveau gehaald.

Vinterberg stond samen met Lars Von Trier aan de wieg van Dogma, het Deens manifest uit 1995. Festen en The idiots ( Von Trier ) werden mijlpalen van de Dogma-cinema. De Dogma-principes werden ook toegepast door andere Deense regisseurs en zelfs buiten Denemarken.

Op een bepaald moment hebben zowel Vinterberg als Von Trier hun eigen Dogma-principes verloochend en zijn ze Amerikaanse films beginnen maken. Von Trier heeft Dogville, een film die zich in Amerika afspeelt, weliswaar volledig in Zweden gefilmd, omdat hij weigert naar de States te reizen en vliegangst heeft. Dogville was zonder twijfel een meesterwerk. Het vervolg van Von Triers Amerikaanse trilogie is dus om naar uit te kijken. Vinterberg daarentegen is in Hollywood in een sukkelstraatje beland, getuige zijn matige It's all about love uit 2003.

Dear Wendy is nu opnieuw een 'Amerikaanse' samenwerking tussen Von Trier en Vinterberg. Het scenario is van Von Trier, Vinterberg regisseert. De film speelt zich af in de VS, in de vroege jaren '60, in een onooglijk dorp. Een stelletje verveelde jongelui sticht een geheim genootschap waarbij ze zich bekwamen in de wapenkunde. De 'rebelse' jongeren worden aan het einde van de film neergeknald door de plaatselijke sheriff. That's the story. Mager verhaaltje. Magere soundtrack, ongeveer 5 keer hoor je dezelfde - weliswaar schitterende - song van The Zombies. Op het einde van de film zie je dan een Sam Peckinpah-achtige orgie van geweld. Niet origineel en al beter verfilmd door de Amerikaanse meester himself. Enig lichtpunt zijn de aanwezigheid van Bill Pullman, immer cool als de sheriff, en de Britse acteur Jamie Bell, bekend van de film Billy Elliott en nu al één van de meest belovende jonge leeuwen in Tinseltown.

Vraag is, what's the point van deze film ? Kritiek op de Amerikaanse samenleving en de wapencultuur ? De achterliggende motieven van Von Trier en Vinterberg laten me koud. Dit is gewoon een zwakke film, zoals er dozijnen mediocere Hollywoodfilms uitkomen. Waarom moeten Von Trier en Vinterberg zo nodig films maken over Amerika? De problematiek van jongeren en wapens is de laatste jaren al uitvoerig en beter verfilmd door Amerikaanse regisseurs, ondermeer in Bowling for Columbine van Michael Moore en Elephant van Gus Van Sant. Bottomline : Von Trier en Vinterberg gaan hier de mist in. Het valt dus te hopen dat Vinterberg en Von Trier hun Amerikaanse escapades nu stilaan voor bekeken houden. Vooral Vinterberg, die zijn label van 'grote belofte' op jonge leeftijd al dreigt te verliezen voor het label 'has-been'. Een François Ozon bijvoorbeeld bewijst dat je niet noodzakelijk naar Hollywood hoeft te verkassen na één briljante film.

De Deense fakkel is intussen gelukkig overgenomen. Ondermeer door twee vrouwelijke regisseurs. Paprika Steen, de indrukwekkende actrice uit Festen, regisseerde vorig jaar haar eerste film ( Aftermath ) en Suzanne Bier tekende in 2002 voor het briljante Open hearts en recent voor Brothers. Verder moeten we de typisch Deense humor nu gaan zoeken in de films van Lasse Spang Olsen, met zijn hilarische films Old men in new cars en In China they eat dogs ( allemaal de schuld van die barbaar Wu Tang ). Nieuwste talent is echter Christopher Boe, die tekende voor het voortreffelijke Reconstruction, met de adembenemende Zweedse actrice Maria Bonnevie. In al deze films vinden we ook de polyvalente acteur Nikolaj Lie Kaas.