Take it easy my brother P. Leno (4) - The beach
Intussen is het alweer drie weken dat ik terug ben in het "paradijselijke" België ( whoehaha ) en wordt het beeld van Brazilie niet vager maar de klank is bijna weggeëbd. De gezellige drukte, de roepende, zingende mensen, je vindt ze niet in België. Gemakshalve reken ik de massa's niet mee die in een vlaag van collectieve hysterie uit de bol gaan op Seven Nations Army van The White Stripes. Je vindt ze uiteraard in voetbalstadions, maar ook op bedrijfsfeestjes tref je een soort mensen aan dat compleet loos gaat op deze hymne. Een grappig zicht is het wel. "Het eiland" for real.
Maar de dag na het feestje keert de Belg weer terug naar de orde van de dag. Klagen, zagen, staken. Belgen staken, omdat het zo hoort. Omdat het een verworven recht is. Omdat er gestaakt moét worden. In België zaagt men over twee jaar extra werken tot het pensioen, terwijl in veel andere landen nauwelijks een pensioen bestaat. Daar is het dagelijks een struggle for life, harken geblazen.
OK, we wijken af, het zou hier gaan over de eilanden in Brazilië. Voor de strandliefhebbers heeft Brazilië prachtige stranden in petto, dat clichébeeld klopt dus. Vanuit Salvador de Bahia heb ik regelmatig een boot genomen naar het eiland Itaparica, op een uur van Salvador. Vanop dat eiland kan je de lelijke skyline van Salvador zien. Je kan op het eiland een scootertaxi nemen om van de ene kant naar de andere te gaan. Dat kost je amper 4 real, ongeveer de prijs van een metroticket in België. Ik heb het traject van 10 km ook eenmaal te voet geprobeerd, maar op het einde werd ik geveld door de hitte en de zon.
Ik ging steevast naar de andere kant van het eiland, het dorpje Itaparica zelf. Daar heb je een leuke haven, een gezellig klein dorp en een mooi strand. En bijna geen toeristen. Het is zalig om je daar tussen de Brazilianen te begeven en te kijken. Naar strandvoetballers. Naar de baders en baadsters. Naar de kleine kraampjes met bier, brochetten of hotdogs ( "cachorro quente" heet dat in het Portugees ). La dolce vita. Het lijkt hier of de mensen nooit werken en altijd vakantie hebben. Staken doen ze zeker nooit.
Strandvoetballers
"Dagjesmensen"
Een ander eiland zo'n 2 uur en een half met de hoovercraft van Salvador is het reeds vermelde Morro de Sao Paulo. Het "Ibiza" van Salvador. Mooie stranden inderdaad, maar té toeristisch. Dan veel liever Itaparica, dat minder idyllisch maar ook veel minder toeristisch is. Op Morro kwam ik ook dat ergerlijke koppel David en Maxi "Naaaaice to meet you" tegen. Welgeteld 1 dag ben ik op dat idyllische eiland geweest.
Verder heb ik op aanraden van een kenner nog een plage verkend zo'n 70 km ten noorden van Salvador, in Arembepe. In de jaren '60 een hippiecommune, Janis Joplin hing daar rond. Prachtige palmbomen ginds, en aan te raden, om het feit dat je er bijna alleen Brazilianen aantreft. En blijkbaar ook enkele fans van Hund i snor.
posted by Blogger @ 4:06 PM
3 Comments:
Hmmm... ik heb de letters op de foto laten onderzoeken door een bevriend grafoloog (en Brazilië-kenner) Ricardo Escrevei. De "Hund i Snor"-fan die de betreffende gevleugelde boodschap toevertrouwde aan het zandstrand van dat ex-hippie-eiland is volgens hem als volgt te beschrijven:
1.) Het gaat duidelijk om een groot handschrift. Wat valt daaruit af te leiden?
"Algemeen kan je stellen dat een klein handschrift wijst op een introvert karakter en een zakelijke en onpartijdige persoonlijkheid. De auteur kan echter aan een minderwaardigheidsgevoel leiden.
Een groot, beweeglijk handschrift wijst daarentegen op ondernemingsdrift en vitaliteit. De arrogantie ligt echter op de loer."
2.) De M van deze schrijver balanceert tussen het "arcadische" en het hoekige. Daarmee balanceert hij/zij tussen 2 verschillende profielen:
a. Het arcadische wijst op:
De auteur is stressbestendig, kan incasseren, gedraagt zich waardig, is discreet, hoffelijk maar weinig spontaan soms ietwat arrogant.
b. Het hoekige wijst op:
De auteur is gedisciplineerd, trouw aan zijn principes en volhardend. Hij gaat recht vastberaden op zijn doel af, is niet bang van conflicten, maar minder bereid tot consensus en soms onbuigzaam.
Moesten we niet beter weten, dan zouden we denken dat P. Leno zelf die tekst had geschreven. En dat roept toch wel enkele interessante vragen op over het marketingbeleid van deze rijkelijk gesponsorde blog. Als immers zou blijken dat het gros van de hardcore fans net als de goeroe himself ondernemend en vitaal, dan worden ze weliswaar op hun wenken bediend met de tips van Vijay Gopalakrishnan en de laatste nieuwtjes over al wat "blonde and well endowed" is. Maar men kan zich toch afvragen op wie dan al die artikels over de internationale charlatannerie gericht zijn. Alvast niet op deze Braziliaanse HiS-fanaat, die in zijn schrijfsels zijn beginselvastheid vastlegde. Is P. Leno dan een übercharlatan, een profeet die ondernemend en vitaal Vlaanderen en de rest van de wereld wil overtuigen van het persoonlijke heil van, eerder dan waarschuwen voor het onheil waarin de doorsnee charlatan zijn omgeving stort? Of is er een niche in het doelpubliek van Hund i Snor die uit commerciële overwegingen op deze wijze bij de site wordt betrokken? Of worden mogelijk blogsponsors op deze wijze tevreden gehouden? Als ethisch bewust ondernemer maak ik me zorgen en had graag wat meer uitleg gehad over de gang van zaken.
Barry81, uw insinuatie dat ikzelf hierachter zou zitten is grotesk.
Uw verholen beschuldiging dat ik een übercharlatan ben, is nog grotesker. En dat voor een blogsponsor ! Ik wens u een ijskoude winter in Tuktoyaktuk !
Anderzijds heb je gelijk. Hier klopt iets niet. Alex Brulov onderzoekt de zaak.
"Anderzijds heb je gelijk. Hier klopt iets niet. Alex Brulov onderzoekt de zaak."
tip voor Don Peit: gebruik niet het woord "anderzijds" als je niet eerder in je tekst "enerzijds" gebruikt.
Voor de rest zie ik je nog altijd graag.
Post a Comment
<< Home