Da Blog Musik met Shlomo Bernstein (1) - Jef Neve in de Rataplan
Shlomo was aanwezig op het concert van Jef Neve in de Rataplan in Borgerhout. Een verslag.
De Rataplan is een cultureel centrum de grootte van een parochiezaal dat samen met de gerestaureerde Roma in Borgerhout een gevarieerd cultureel programma samenstelt.
Jef Neve, 27, is een supergetalenteerde jazzpianist uit Turnhout. Hij studeerde af in 2000 aan het Lemmensinstituut in Leuven en werkt sindsdien aan een blitzcarrière. Hij is tegelijk aktief als klassiek pianist én als jazzpianist. Met zijn Jef Neve Trio heeft hij reeds twee voortreffelijke CD's uitgebracht op het Contour label, "Blue saga" (2003) en "It's gone" (2004).
Jef Neve volgde reeds masterclasses bij de grote Brad Mehldau.
Qua technisch talent moet Jef Neve wellicht niet veel onderdoen voor Mehldau. Het zijn beiden virtuozen die een klassieke vorming met jazz combineren. In compositorisch opzicht staat Mehldau wel nog een paar trapjes hoger. Jef Neve is wel 7 jaar jonger en heeft wel nog een groeimarge. Hij demonstreert ook een aandoenlijk enthousiasme. Karakterieel lijken Mehldau en Neve wel tegenpolen. Brad Mehldau de introverte, de stoicijn, Jef Neve de extraverte entertainer. Bulderend gelach op het podium, je hoort het bij Jef. Niet bij Brad.
Qua show komt Jef Neve niet in de buurt van de Britse jazz wonderboy Jamie Cullum, die onlangs de AB uit zijn dak liet gaan. Maar Cullum is dan ook een gehypete superster. Jef Neve zal wellicht nooit die status bereiken. Gebrek aan charisma is het niet, maar Neve is geen posterboy zoals Cullum. Mehldau zeker ook niet, maar dat is een Amerikaan en die heeft een grote Warner marketingmachine achter zich. Overigens zijn Mehldau en Neve muzikaal zo integer dat zo'n supersterstatus à la Jamie Cullum hen niet interesseert.
Neve kon niet genoeg benadrukken hoe fantastisch hij het vond om te spelen voor een volle Rataplan. Sympathieke knul, die Jef. Na elk nummer stond hij als een chiroleider toelichting te geven bij zijn oeuvre. Bepaalde tunes zijn ontstaan vanuit verontwaardiging of engagement, zo heeft hij een anti-Bush tune ( When springs begins ) gecomponeerd en een anti-Vlaams Blok tune ( Not what I've asked for ). Andere nummers, ballades, zijn eerder autobiografisch, gaan over verloren liefdes.
Het concert besloeg twee sets van 5 ( lange ) nummers uit zijn twee CD's. De hoogtepunten lagen op het einde, met het schitterende Pink Coffee en ook het nieuwe, nog niet getitelde bisnummer. Neve kreeg puike ondersteuning van bassist Piet Verbist en drummer Teun Verbruggen.
Let me tell you : Jazzy Jef wordt een grote !
posted by Blogger @ 6:30 PM
8 Comments:
P Leno, ik meld je het volgende bij wijze van vriendendienst van een collega blogger: die Shlomo is a fraud, a hoax, ne charlatan, ne poseur, ne bluffer. het bewijs is al duidelijk na amper een bijdrage van de man. Jamie Cullum verkeerdelijk omschrijven als Cullun, dat is onvergeeflijk. Het is geen typfout, want de man herhaalt die fout later in de tekst nog eens. Met andere woorden, die Shlomo kent geen reet van muziek, onmiddellijk ontslag is aan de orde. Veel succes met je zoektocht naar een nieuwe recensent, alvast. Zonder dank.
Koop, u hebt een punt. Jamie Cullen was een onnauwkeurigheid. Maar iedereen verdient een tweede kans. Overigens, bent u kandidaat of zo ?
Ik kandidaat? Whoehahaha! Life's too short, Hund! Trouwens, uit goede bron weet ik dat werken voor de H.I.S.S. een luizenjob is, slecht betaald daarenboven.
Dat is laster en eerroof, Koop. U hoort van de advocaat van HiS. Trouwens, HiS neemt geen medewerkers aan met een strafblad zoals jij.
@ P. Leno: zelf heb ik maar weinig ervaring met werknemers met een strafblad. Het enige geval is onze Blacky, één van de Samojeed van het SLEEHONDENINSTITUUT BARRY, die ooit eens een inuït op bezoek in zijn kruis heeft gebeten. De reden daarvoor is trouwens nog steeds onbekend, maar er wordt in wetenschappelijke kringen gefluisterd dat honden prostaatkanker kunnen ruiken. Blacky heeft die man dus waarschijnlijk een goeie dienst bewezen. De zaak is nog steeds hangende, maar ze wordt waargenomen door Esther Dex, dus ik heb vertrouwen op een goede afloop. Om te voorkomen dat er flauwe grapjes over gemaakt worden: Blacky heeft inderdaad een witte vacht, maar hij is in zijn jeugd eens tegen een pot donkere verf aangelopen tijdens verbouwingswerken aan het instituut. Sindsdien draagt hij met veel trots zijn naam.
Barry81, om te vermijden dat men u ook als een charlatan of een hoax bestempelt, kunt u uitleggen of u dat sleehondeninstituut zelf hebt opgericht of hebt overgenomen ? Want indien u het pas hebt opgericht, lijkt het me onmogelijk dat die Blacky in zijn jeugd tegen een verfpot is opgelopen in dat instituut, vermits dat instituut gloednieuw is. Tenzij die hond lijdt aan een vorm van versnelde veroudering zodat zijn jeugd slechts 2 weken duurde ?
Ik wil hierbij duidelijk stellen dat mijn vriend Shlomo Bernstein geen hoax is en geen charlatan. Verder meen ik dat de heer Koop zelf gefrustreerd is omdat P. Leno hem niet gevraagd heeft als muziekmedewerker.
Is die Koop trouwens zelf geen charlatan ? Het is alleszins een crimineel die nu veilig achter de tralies zit.
Rudy Trouvé
Beste P. Leno, ik begrijp uw verwarring omtrent de oprichting van het SLEEHONDENINSTITUUT BARRY. Om één en ander uit te klaren, geef ik uw blog bij deze exclusief de ontstaansgeschiedenis mee.
Zoals u weet is er een kink(el) in de kabel gekomen in mijn succesvolle carrière in "De Blauwe Marlijn". Door tegenstrijdige emoties overvallen ben totaal over mijn toeren op het eerste het beste vliegtuig gestapt om ertussen uit te zijn. Na verloop van tijd realiseerde ik me op weg te zijn naar westelijk Canada. Door een speling van het lot kwam ik op de luchthaven van Vancouver in een vrachtcontainer terecht, die via Edmonton en Yellowknife uiteindelijk "par avion" werd gedropt in Tuktoyaktuk. Vreemd genoeg ervaarde ik eerder dan een plotse paniek enkel berusting en had me al snel neergelegd bij een kluizenaarsbestaan met een wasberenmuts op mijn kop. Het zullen de emoties rond m'n stukgelopen huwelijk geweest zijn. Of misschien was het wel de lokroep van de eerste kolonisten, die Denen waren nota bene, die me staande hield? Al snel vond ik ter plaatse een verblijfplaats bij mevrouw McKenzie, mijn vriendelijke hospita en tevens het creatieve brein achter het SLEEHONDENINSTITUUT. Al snel werd duidelijk dat mijn commerciële talent en haar lokale "know how" erg complementair waren. Na een kortstondig marktonderzoek bij de lokale bevolking, stelde ik een plan op om het SLEEHONDENINSTITUUT te commercialiseren. Het instituut op zich bestaat namelijk al enkele jaren, maar niet in zijn huidige opwindende hoedanigheid. De "oprichting" van SLEEHONDENINSTITUUT BARRY kan u dus beter omschrijven als een "doorstart" van een initiatief dat tot nu toe in de hobbysfeer vertoefde. Zo, nu begrijpt u ongetwijfeld beter hoe onze Barry al enkele jaren geleden zijn naam kreeg.
Tot slot kan ik u in primeur ook meededelen dat niet alleen mijn commercieel bloed weer borrelt als weleer, maar dat ook het liefdesvuur opnieuw in me ontstoken is. De vruchtbare samenwerking met Rachel McKenzie is ondertussen uitgemond in een meer persoonlijke relatie. U zou dus kunnen stellen dat Rachel en ik op verschillende manieren "doggystyle" gaan. Vriendelijke groeten aan uw lezers.
Post a Comment
<< Home