Brad Mehldau

De Morgen vond het toch wel memorabele soloconcert van Brad Mehldau op 21 november in de Flagey geen recensie waard.
Misschien heeft men er bij DM weinig aandacht aan besteed omdat het concert niet kaderde in het Audi Jazz festival.

Of heeft men bij DM tegenwoordig meer aandacht voor hypes ? Bart Steenhaut had onlangs superlatieven voor het AB optreden van de nieuwe Britse wonderboy Jamie Cullum, ook wel de Robbie Williams van de jazz genoemd. Ik heb niets tegen Cullum, integendeel, hij heeft zijn initialen zeker mee.
Maar Brad Mehldau zit toch wel in een andere categorie. De categorie van de allergrootsten :
Miles Davis, Bach, Beethoven.

Mehldau breekt op onnavolgbare manier de muren af tussen klassiek, jazz en rock.
Neem nu zijn covers van Radiohead songs. Zijn interpretatie van 'Everything In Its Right Place' ( uit Kid A ) op de recente CD 'Anything goes' (2004 ) is gewoon subliem.
Hoogtepunt op het concert waren de Thelonious Monk bewerkingen en Brad Mehldaus eigen nummer 'Paris', een superieure mix van klassiek en jazz. De tune begint heel klassiek, bijna als een prelude van Chopin, maar mondt uiteindelijk uit in een virtuoze fugatische jazzimprovatie. Even briljant, en eveneens uit de CD 'Places' , was het nummer Los Angeles II.
Mehldau zelf is een man zonder sterallures. Zowat de tegenpool van Jamie Cullum, de glitterboy, het showbeest. Mehldau toonde zich dan ook stoicijns. Toch verklaarde hij zich onder de indruk van de akoestiek in de prachtige Studio 4 in Flagey. 'It's a treat to perform here'.

Make no mistake, het publiek kreeg de grootste treat. Een twee uur durende rollercoaster van briljantie. Brad Mehldau is de Glenn Gould van de jazz !
Voor wie op zoek is naar een CD van Mehldau, kan ik volgende
schijfjes aanraden : Places ( 2000 ), Anything goes (2004 ) en Live in Tokio (2004 ).