Take it easy my brother P. Leno (5) - Recife en Olinda

De laatste etappe op mijn Braziliëreis was Olinda. Ik nam een nachtbus vanuit Salvador de Bahia, vrij luxueus, alleszins comfortabeler dan de Greyhound in de VS.

Olinda is een klein pittoresk stadje vlakbij de grote stad Recife. Recife bleek een kopie van Salvador en Rio : grote al dan niet vervallen appartementsblokken maken het stadsbeeld. Er is nog een heel klein historisch centrum in Recife, dat nu een drukke markt is. Hier is het wel gezellig, je waant je bijna in Marrakesh. Maar de rest van Recife oogt droef en vervallen en je wil er zo vlug mogelijk weg.

Recife oude stad

Naar de oase van Olinda dus. Olinda heeft zijn naam niet gestolen. Linda betekent mooi in het Portugees. Een Linda ben ik er niet tegengekomen, wel een Fabiola, een verkoopster in een kunstgallerij. Ze scheen ook de reputatie van "onze" Fabiola te kennen, dit geheel ter zijde.

Olinda is een stadje gebouwd op een heuvel, met een prachtig zicht op de oceaan. Volledig gerestaureerd en beschermd door de UNESCO. In tegenstelling tot het oude centrum van Salvador ( Pelourinho ) voel je je hier heel relaxt, de mensen leven hier nog echt en deze stad is niet verworden tot een toeristisch pretpark. Er zijn wel veel souvenirwinkels, maar die hebben echt wel leuk materiaal, het zijn geen prullariawinkels. En veel kunstgallerijen. Ikzelf kon niet aan de verleiding ( van Fabiola ) weerstaan en heb bij haar naast een glazen vis ook nog twee schilderijen gekocht, één van een Braziliaan en één van een Argentijn. Nu pronken ze op het hoofdkwartier van Hund i snor, en onnodig te zeggen, ze zijn veel mooier dan de schilderijen van blogsponsor Mark Eyskens.

Olinda is een stadje waar je op een tweetal uur volledig bent doorgewandeld. Heel vredig. Het is dan ook uiterst bevreemdend om de machtsontplooiing van de tourist police te zien. Die hebben op zijn minst vier combi's en pakken te pas en te onpas uit met Starksky en Hutch-achtige maneuvers, met zwaailichten en al.

Maar in Olinda gebeurt er niets, nada ! Het enige waar je in Olinda als toerist last van hebt, zijn de straatkinderen die zich profileren als "officiële" stadsgidsen. Na drie dagen "amigo" gezaag heb ik dan toch toegestemd om gegidst te worden door één van die kids. Wat blijkt dan ? Plots komt uit het niets een andere jonge kerel opduiken die de tour op zich neemt, een niet-officiële gids aan zijn plunje te zien. De jongen, Michael, is duidelijk incontournable in Olinda en een macho hors categorie. Gelijk welke toeriste die hij onderweg tegenkomt spreekt hij aan, met één of ander louche voorstel. Na een toer van ongeveer een uur heb ik er genoeg van en geef hem 25 reais, dat is 10 euro. Riante vergoeding voor een uurtje gidsen, denk je dan. Michael is echter niet tevreden, hij wil het dubbele. "Wij zijn weeskinderen, weet je." Ik heb al genoeg geld verloren aan charlatans, dus houd ik voet bij stuk.

's Avonds kom ik Michael weer tegen bij één van de eetkraampjes. De vriendelijkheid zelve. Amigo, kom een cerveja drinken met ons ! Tranquillo, no stress ! Take it easy my brother P. Leno ( nota bene dit refereert naar een song van Jorge Ben 'Take it easy my brother Charley' )

Michael zit aan een tafeltje met enkele gidsen. Nu ben ik overtuigd, Michael is the Godfather of Olinda. Het gesprek met Michael en zijn maten gaat over Brazilië, futebol en uiteraard vrouwen. Michael blijkt intussen 22 jaar te zijn en blijkt plots twee kinderen te hebben. Dat weerhoudt hem er geenszins van om alle vrouwelijke toeristen te blijven aanspreken. Occasioneel passeert er ook een Braziliaans 'stuk' die hij dan 'a good fuck' noemt. Hij kan ook wel een Braziliaanse "regelen" voor mij ... De TV staat aan op straat en plots spitsen Michael en zijn maten hun oren. Er is blijkbaar een maffioso neergeknald in Olinda die dag ! Starsky en Hutch blijken dan toch niet zo overbodig in Olinda.

Na een stuk of vier pinten ( dat zijn daar grote flessen van 600 ml ) die ik met Michael en zijn maten deel, moet er betaald worden. Blijkt dat ik de rekening krijg toegespeeld. Niet echt een verrassing, ik had het zien aankomen. De rekening valt gelukkig mee, een pint kost daar een vierde van in België. Michael en zijn maten, nog steeds de vriendelijkheid zelve, regelen mij een taxi naar de luchthaven. Bij het afscheid vraagt Michael mij nog een kleine bijdrage voor de weeskinderen van Olinda. Ik geef hem mij laatste reais. Daarna vraagt hij nog een kleine bijdrage voor zichzelf. Deze man had moeten gecast worden in Cidade de Deus.

Tot slot nog een anekdote over Olinda. Olinda is de stad waar Think of One hun Braziliaanse CD 'Chuva em Pô' hebben gecomponeerd, samen met de plaatselijke zangeres Dona Cila do Côco. Een heel leuke plaat. Lees er meer over op volgende links

http://musicabrasileira.org/reviewsinterviews/tochuva.html

www.thinkofone.be