Da Blog Musik met Shlomo (34) - Jef Neve AB Club

Mijn eerste post was een verslag van het concert van Jef Neve in de Rataplan in Borgerhout, op 1 februari 2005. Dat is tien maanden geleden.

Jef Neve is ondertussen een jaartje ouder geworden, is nog steeds maar 28, en nog steeds een superbelofte. Gisteren speelde hij in de ABClub voor een gemengd publiek van Vlamingen, Brusselaars, Franstaligen, én in aanwezigheid van niemand minder dan Barry81, die speciaal voor de gelegenheid uit Tuktoyaktuk was overgevlogen.

Op de playlist stonden een tiental songs van elk 10 minuten, songs uit zijn twee CD's, en de helft nieuw werk. Het eerste gedeelte deed Jef het met zijn Trio, bestaande uit bassist Piet Verbist en de geweldige drummer Teun Verbruggen. Na de pauze werd het trio aangevuld met twee trombonisten, die eerder overbodig bleken ( behalve in het Cassablanca-nummer ).

Jef is een extraverte podiumpersoonlijkheid, die zijn vleugelpiano behandelt als een ontketende Jerry Lee Lewis. Ter vergelijking, die grote Amerikaan, Brad Mehldau is introverter. In mijn verslag van 10 maand geleden maakte ik ook reeds een vergelijking tussen de twee pianisten. Logisch, Jef heeft les gevolgd bij Brad. Ik citeer :

"Qua technisch talent moet Jef Neve wellicht niet veel onderdoen voor Mehldau. Het zijn beiden virtuozen die een klassieke vorming met jazz combineren. In compositorisch opzicht staat Mehldau wel nog een paar trapjes hoger. Jef Neve is wel 7 jaar jonger en heeft wel nog een groeimarge. Hij demonstreert ook een aandoenlijk enthousiasme. Karakterieel lijken Mehldau en Neve wel tegenpolen. Brad Mehldau de introverte, de stoicijn, Jef Neve de extraverte entertainer. Bulderend gelach op het podium, je hoort het bij Jef. Niet bij Brad."

Die analyse klopt nog steeds. Jef lacht zich nog altijd een deuk op het podium. Maar in compositorisch opzicht, en dat is goed nieuws, heeft Jef vorderingen gemaakt. De nieuwe composities klonken stuk voor stuk sterk en doorploegd. Zelfde procédé overigens als bij Mehldau, een aanvankelijk "klassiek" begin mondt uit in een bijwijlen satanisch jazz-orgelpunt.

Hoogtepunt was het nummer dat hij gecomponeerd had in Cassablanca, toen hij 18 uur op het vliegveld zat omdat hij zijn vliegtuig gemist had. Jef, we hopen dat je nog veel vliegtuigen mist !
Het minst geslaagde nummer was niet toevallig een autobiografische ballade over een vergane liefde. Jef, laat de ballades voor mindere goden, voor de Richard Claydermans.

Naar mijn bescheiden mening moet Jef zijn trio uitbreiden tot een sextet, of een oktet, met een pak blazers erbij naast die niet zo goed uit de verf komende trombones. Een klarinet ! Een sax ! Het publiek was nu reeds extatisch, en terecht, maar zo'n talent als Jef zou nog meer tot zijn recht komen met een groter orkest, zoals Peter Vermeersch met Flat Earth Society. Dan zal het publiek ook verruimen. Dan eindelijk misschien een Koop, een Shamrockske, een DJ Mike Minneapolis in de zaal ? Barry81 zag alvast dat dit concert goed was.